A filament of white hair
flashes on my forehead
rather disconcertingly…
Like a ripened leaf
grazing against the branch,
Like, say, for the first time
the cruel Fall setting in rather too early…
the cracking sounds of aged dry branches
reverberate somewhere within me…
A new pain aches sitting heavy on the head
at the thought of the year turning new.
Strange!
The childhood yearning of
growing big soon
grows like wart under eyes
Against the will now.
I can’t recall to have cast
the seeds of age on my cheeks.
Are these the very lofty shoulders
that coolly bore the melting age once
without a flinch?
What a pity! They are earth-bound now!
What a time Childhood was!
There were no masks.
No fears.
Nor worries about the upcoming years.
Like these days
one never saw somebody else in the reflection
standing before the mirror;
Nor had to be conscious about his crown.
The second half of life
had become a white thorn pricking over head.
Know not what it feeds on
- it twins up overnight
however carefully
the weed is pruned meticulously everyday…
and the head had reduced to a plot of mushrooms
by the end of the year.
The forehead had become
a long desert of undulating sand dunes.
Oh! I must be crazy.
Can a yacht travel back in a gushing stream?
Can the head fail to ripe because mind did not?
How nice it would be
if there are dyes for the mind like we have for the head!
As time approaches
doubling up to devour
We need some new life-prisms now
to disperse white ray to colourful spectra.
We need some exotic spectacles
That can show both sides of the coin.
(Translated in English by S Murty Nauduri
)
(Original in Telugu by K. Geeta,)
పుట్టగొడుగు మడి
.
నుదుటి మీదకొక తెల్ల వెంట్రుక
చికాగ్గా-
పండుటాకు కొమ్మను
ఒరుసుకుంటున్నట్లు-
శిశిరం మొదటిసారి
నిర్దయగా తలుపు విరుచుకు పడుతున్నట్లు
నాలో ఎక్కడో పెళపెళా
కొమ్మలు విరిగిపోతున్న చప్పుడు
కొత్త సంవత్సరం వస్తుందంటే
కొత్త బాధేదో నెత్తిన తడుతూన్నట్లుంది
ఎప్పుడు పెద్దవుతామా
అన్న చిన్నప్పటి
ఎదురుచూపు కళ్ల కాయలు
కళ్ల దిగువన వద్దన్నా మొలుస్తున్నాయిపుడు
అదేం విచిత్రమో!
ఎప్పుడూ చెంపలపై వయసు విత్తనాలు
జల్లినట్లు జ్ఞాపకం లేదు
కరిగి కన్నీరయ్యే
కాలాన్ని నిబ్బరంగా మోసిన
మేరు గంభీర భుజాలేనా ఇవి?
ఇప్పుడు నేలవైపు చూస్తున్నాయి?!
చిన్నప్పుడే నయం
ముసుగులుండేవి కావు
భయాలుండేవి కావు
కొత్త సంవత్సరపు బాధలుండేవి కావు
అద్దం ముందు నిల్చుంటే
ఇప్పటిలా
మరెవరో కనిపించేవారు కారు
తలమీద ఏముందో తడుముకోవలసిన అవసరం ఉండేది కాదు
జీవితపు రెండో భాగం
నెత్తిన తెల్లగా గుచ్చుకునే ముల్లయ్యి మొదలయ్యింది
ఏం ఎరువు పడుతూందో గానీ
నిద్రపోయి లేచేసరికి కవలలు పుట్టుకొస్తున్నట్లు-
రోజూ పనిగట్టుకుని
కలుపునేరి పారేస్తున్నా
సంవత్సరం గడిచే సరికి తలంతా
పుట్టగొడుగు మడయ్యింది
నుదురు ఎగుడు దిగుడు తిన్నెల ఇసుక ఎడారి అయ్యింది
అయినా నా పిచ్చి గానీ
ప్రవాహం లో నావ వెనక్కి ప్రయాణిస్తుందా!
తలపు పండకున్నా తల పండక మానుతుందా!
తలకు రంగున్నట్లు
మనసుకీ రంగుంటే ఎంత బావుణ్ణు
కాలం గబ గబా
మింగడానికి వస్తున్నా
తెల్లదనాన్ని మళ్లా రంగుల్లో విక్షేపించడానికి
కొన్ని కొత్త జీవిత పట్టకాలు కావాలిప్పుడు
నాణానికి రెండు వైపులూ చూపించే
సరికొత్త కళ్లజోడు కావాలిప్పుడు.
-కె.గీత
http://teluguanuvaadaalu.wordpress.com/2013/11/05/a-plot-of-mushrooms-k-geeta-telugu-indian/
